Opvang

Opvang

‘Een job is de beste garantie om uit de armoede te blijven’, hoor je vaak.

Dat klopt ongetwijfeld, maar toch ook niet helemaal.  Werkenden die een inkomen hebben dat een paar honderd euro boven de armoedegrens ligt balanceren vaker op het randje.

Men moet niet alleen rekening houden met het inkomen maar ook met wat je ermee kan doen.

Dat de huur- en energieprijzen de voorbije jaren zo sterk zijn toegenomen, zullen werkenden met een laag inkomen, die op de wachtlijst staan voor een sociale woning, wel degelijk gevoeld hebben.

Doordat zij in een minimumloon job zitten mag er niet al te veel tegenvallen.

Daar komt nog bij dat zij vaak in jobs en sectoren werken die flexibiliteit verwachten.

Die onregelmatige werkuren maken de combinatie met kinderen moeilijker, zeker voor alleenstaande ouders met peuters, kleuters en jonge kinderen.

Bij overschakelen op een deeltijds werkritme, als dat al kan zonder ander werk te moeten zoeken, laten de gevolgen zich raden.

En als hulp uit hun sociaal netwerk (ouders, familie, vrienden, buren, collega’s) niet kan moet elders gezocht worden.

Dan maar een kinderoppasdienst inschakelen. Zelfs aan 5 euro per uur loopt de kost al snel tegen de 400 euro per maand bij voltijds werken in ploegarbeid of in een variabele uurregeling.

Met een inkomen dat 200 euro boven de armoede grens ligt kan een alleenstaande ouder de kosten voor een kinderoppasdienst niet helemaal zelf betalen .

Hoelang een kinderoppasdienst nodig is hangt af van het aantal kinderen, hun leeftijden, hun vaardigheden en hun door ervaring verkregen evenwichtige levenshouding. Vanaf de leeftijd van 16 jaar kan men oppas zijn van jongere broertjes en/of zussen.